Co wywołuje udar mózgu?
Udar mózgu wywołuje wiele różnych czynników, a więc wszystko zależy od stanu chorego. Pewne jest to, że osoby, które nie monitorują stanu swojego zdrowia, są bardziej narażone na wystąpienie omawianej choroby. Właśnie dlatego tak ważne jest systematyczne przeprowadzanie badań kontrolnych. Oczywiście nie wyeliminują one ryzyka zaistnienia udaru mózgu, jednak mogą zredukować prawdopodobieństwo jego wystąpienia. Dotyczy to nie tylko osób chorych przewlekle, ale również tych, którzy nie odnotowali u siebie żadnych poważnych symptomów.
Pamiętajmy, że niezdrowy styl życia sprawia, że jesteśmy bardziej narażeni na wystąpienie udaru. Badania naukowe dowodzą, że opisywana choroba występuje u coraz młodszych osób. W dużej mierze jest to spowodowane niezdrową dietą, spożywaniem dużej ilości konserwantów, zbyt małą ilością snu, brakiem czasu na odpoczynek, stresującą pracą, brakiem aktywności fizycznej, nadwagą itd.
Ryzyko wystąpienia udaru mózgu jest wyższe u osób cierpiących na m.in.:
- zaburzenia krzepliwości krwi,
- miażdżycę,
- wrodzone i nabyte wady serca,
- arytmie,
- schorzenia układu krążenia,
- cukrzycę,
- stwardnienie rozsiane,
- nadciśnienie/niedociśnienie tętnicze.
Jakie są rodzaje udaru mózgu?
Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaju udaru mózgu, czyli niedokrwienny oraz krwotoczny. Trzeba mieć świadomość, że oba przypadku stanowią zagrożenie dla życia. Warto dowiedzieć się, w jaki sposób objawia się opisywana choroba. Być może pozwoli nam to w przyszłości uratować czyjeś życie.
- Udar niedokrwienny – występuje on o wiele częściej (80-90% wszystkich przypadków). Jest on wynikiem zakłóconego przepływu krwi do mózgu. Zazwyczaj odpowiadają za to blaszki miażdżycowe, które znajdują się w tętnicach.
- Udar krwotoczny – mamy z nim do czynienia o wiele rzadziej. Polega on na wylewie krwi do przestrzeni mózgowej. Trzeba wiedzieć, że często dochodzi do tego po intensywnym wysiłku fizycznym, jednak każdy przypadek jest inny. Zwykle oprócz ostrego bólu głowy pojawiają się gwałtowne wymioty.
Oprócz tego należy wspomnieć o małych udarach, które mogą poprzedzać udar niedokrwienny lub krwotocznych. Niestety jest on lekceważony przez wiele osób. Zwykle objawy nie są intensywne, a ponadto szybko ustępują. W zdecydowanej większości przypadków chory powraca do siebie w ekspresowym tempie, a tym samym nie zgłasza się do lekarza. To ogromny błąd – bardzo często po kilku małych udarach dochodzi do udaru właściwego. Można tego uniknąć, dzięki wdrożeniu leczenia.
Jak rozpoznać udar mózgu?
Udar mózgu nie zawsze daje jednoznaczne objawy, przez co bywa on trudny w rozpoznaniu. Pewne jest to, że nawet jeśli nie mamy pewności, co dolega danej osobie, to powinniśmy natychmiast wezwać pomoc medyczną. Omawiana choroba objawia się poprzez m.in.:
- utratę równowagi,
- brak świadomości,
- ostre bóle lub zawroty głowy,
- problemy ze wzrokiem,
- bełkotanie,
- gwałtowne wymioty,
- jednostronne porażenie mięśni,
- mimowolne opadanie kącika/ów ust,
- brak kontroli nad mimiką twarzy,
- niedowład kończyn,
- napady drgawek.
Trzeba dodać, że udar mózgu bywa mylony z padaczką, czy też wieloma innymi chorobami. Ponadto niekiedy objawy nie są nasilone – nawet w takim przypadku nie należy czekać na samoczynne ustabilizowanie się stanu chorego.
Czy rehabilitacja ma znaczenie?
Rehabilitacja po udarze mózgu ma ogromne znaczenie. Właśnie dlatego nierzadko rozpoczyna się ona już pierwszego dnia hospitalizacji. Pewne jest to, że bez stworzenie odpowiedniego planu ćwiczeń pacjent nie powróci do pełnej sprawności. Proces rehabilitacji może trwać nawet kilka lat. Nierzadko trwa on do końca życia (zwykle dotyczy to osób starszych lub chorych, którzy przebyli rozległy udar). Można wyróżnić trzy najważniejsze etapy:
- Rehabilitacja wczesna – trwa ona minimum 21 dni, jednak wszystko zależy od stanu pacjenta. Odbywa się ona w warunkach szpitalnych. Początkowo są to ćwiczenia, które zmniejszają ryzyko pojawienia się np. odleżyn, czy też infekcji. Stopniowo przygotowuje się ciało do dalszej rehabilitacji.
- Rehabilitacja poznawcza – trwa z reguły 2 lata. Głównym celem jest odzyskanie wysokiej sprawności. Trzeba mieć świadomość, że wymaga to sporego zaangażowania oraz cierpliwości. Ponadto rehabilitant musi stale monitorować stan pacjenta, tak aby regularnie podnosić mu poprzeczkę. Mięśnie potrzebują ciągłej stymulacji.
- Rehabilitacja środowiskowa – obejmuje ona wszelkie ćwiczenia umożliwiające powrót do normalnego życia. To również nauka radzenia sobie z posiadaną niepełnosprawnością. Priorytetem jest to, aby pacjent odzyskał niezależność.